“ഓനത്തപ്പന് ഇങ്ങോറ്റും വരോ അമ്മേ..?”
അമ്മുവിന്റെ മനസ്സുനിറയെ പൂക്കളവും,മാവേലിയുമായിരുന്നു.വാമനന്റെ വരവും, ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തലുമൊന്നും അവള്ക്ക് രസിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് കഥ പറഞ്ഞുകൊടുത്തപ്പോള് തന്നെ എനിക്ക് തോന്നിയിരുന്നു.
“വാമനനെ നാന് ‘ദോശണ്ടാക്കന കവികൊണ്ട് അടിച്ചും’“
അവള് ഇടയ്ക്കിടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. [ഇവിടെ നല്ല പുളിവടിയോ, പേരക്കൊമ്പോ ഒന്നും കിട്ടാത്തതുകൊണ്ട് അവളുടെ അടുത്ത് നേടിപ്പോകാന് എന്റെ ആയുധം ദോശ മറിച്ചിടുന്ന തടികൊണ്ടുള്ള ഒരു തവി മാത്രമാണ്.]അവളുടെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളില് പൂക്കളം വിരിയുന്നത് ഞാന് കണ്ടു. മാവേലി വരുന്നത് സങ്കല്പ്പിച്ച് അവള് നിര്ത്താതെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അവളുടെ ടെഡി ബിയറിനെ കുറിച്ച്, പൂമ്പാറ്റകളോടൊപ്പം ഓടിനടന്ന പൂപ്പിയെ കുറിച്ച്..അങ്ങിനെയങ്ങിനെ അവളുടെ ലോകം മാവേലിയുമായ് പങ്കുവെക്കുകയാണ് അവള്.
അമ്മുവിനു നഷ്ടങ്ങള് ഏറെയാണ്. ഓടിനടന്ന് പൂപറിക്കാന് അവള്ക്കിവിടെ തെക്കേപ്പറമ്പോ,വടക്കേപ്പറമ്പോ ഇല്ല. ചാണകം മെഴുകി പൂവിടാന് മുറ്റമില്ല. ഓണത്തപ്പനെ ഉണ്ടാക്കാന് പുറ്റുമണ്ണില്ല. ഓരോന്നും പറഞ്ഞുകൊടുമ്പോള് അവളുടെ കണ്ണുകളില് ഞാന് കാണുന്നത് അവളുടെ മോഹങ്ങളാണെന്നത് എന്നെ ഏറെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. ഒരുക്കണം അവള്ക്കായി ഒരു പൂക്കാലം..
മലയാളമണ്ണും,മനസ്സും ഒരുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു മാവേലിമന്നനെ വരവേല്ക്കാന്..! ഇനി മൂന്നു നാളുകള് മാത്രം. ഏറ്റവും മാധുര്യമുള്ള ഓര്മകളിലൊന്നാണ് ഓണം നല്കുന്നത്. തെക്കേപ്പറമ്പിലെ കാട്ടുചെത്തിയും, പാടവരമ്പിലെ മുക്കുറ്റിയും,കമ്മല്ച്ചെടികളും ഈടില് നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന പേരറിയാത്ത അസംഖ്യം ചെടികളും നിറയെ പൂത്തിരിക്കും ഇപ്പോള്. മത്സരമായിരുന്നു പലപ്പോഴും തുമ്പയും,ചെത്തിയും ശേഖരിച്ച് വമ്പന് പൂക്കളങ്ങള് തീര്ക്കാന്. ഓണത്തിനു നാലുനാള് മുന്നേ അച്ഛന് ഓണത്തപ്പനെ ഉണ്ടാക്കും,പല രൂപങ്ങളില്. അതില് അരിമാവുകൊണ്ട് കോലമെഴുതി വേരോടെ പറച്ചിട്ട തുമ്പച്ചെടികള്ക്കിടയില് വെച്ച് മാവേലിയെ കാത്തുകാത്തങ്ങിനെ ഓണം കഴിയും. തുമ്പപ്പൂ ചേര്ത്ത് അരിമാവില് കുഴച്ച് വാഴയിലയില് ചുട്ടെടുക്കുന്ന മാവേലിയടയുടെ സ്വാദ് നാവിന് തുമ്പില് ഇപ്പോഴുമുണ്ട്. ഏതൊരു മലയാളിയ്ക്കും ഉണ്ടാകാവുന്ന ഒരു ശരാശരി നൊസ്റ്റാള്ജിയ. അതു തന്നെ ഇപ്പോള് എനിക്കും തോന്നുന്നു. അതിനുമപ്പുറം പൂവിറുക്കാന് ഞാന് കണ്ടെത്തിയ ഒരിടമുണ്ട്..എന്റേതു മാത്രമായി ഒരിടം. ഓണം എനിക്ക് നല്കുന്നത് അങ്ങിനെ ചിലയിടങ്ങളുടേയും, ചിലയാളുകളുടേയും ഓര്മകളാണ്.കദളിപ്പൂക്കള് നിറഞ്ഞ ആ തുരുത്ത് എന്റെ സ്വന്തമായിരുന്നു. ഓണക്കാലത്ത് വയലറ്റു നിറത്തില് പാടശേഖരത്തിനിടയില് നിറഞ്ഞുനിന്ന ആ തുരുത്ത് എല്ലാവര്ക്കും പേടിയായിരുന്നു. എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തത്ര വിഷപ്പാമ്പുകള് അവിടെയുണ്ടെന്ന് എല്ലാവരും വിശ്വസിച്ചു. പക്ഷേ ആ വിശ്വാസത്തെക്കാള് വലുതായിരുന്നു എനിക്ക് ആ കദളിച്ചെടികള്. ആരുമറിയാതെ എത്രയോ വട്ടം പോയിരിക്കുന്നു ഞാനവിടെ! എന്റെ പൂക്കളത്തില് കദളിപ്പൂക്കള് കണ്ട് കവിതചേച്ചി അസൂയയോടെ ചോദിച്ചു..” നിനക്കെവിടുന്നാ കദളിപ്പൂക്കള്??”പലവട്ടം ഞാനാത്തുരുത്തിനെ പറ്റി പറഞ്ഞെങ്കിലും കവിതചേച്ചിക്ക് അത് വിശ്വാസമായില്ല എന്നു മാത്രമല്ല ആ തുരുത്തിലെ പനയില് കുടിയിരിക്കുന്ന ഉഗ്രരൂപിണിയായ ഒരു യക്ഷിയുടെ ചരിത്രം ഭാവഭേദാദികളോടെ അഭിനയിച്ചുകാണിക്കയും ചെയ്തു. പിന്നീട് ആ തുരുത്തിലേക്ക് പോകേണ്ടെന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചെങ്കിലും ആ കദളിച്ചെടികള് എന്നെ വീണ്ടുംവീണ്ടും അവിടെയെത്തിച്ചു. യക്ഷിയില് നിന്ന് എന്നെ കാക്കാമെന്ന് അവ എനിക്കു വാക്കു തന്നു. പേരറിയാത്ത ആ യക്ഷിയ്ക്ക് ഞങ്ങള് ‘ആനമറിയം’ എന്ന് പേരിട്ടു. ഒരുപക്ഷേ ഇതാദ്യമായിക്കും ഒരു യക്ഷിക്ക് ഇത്തരമൊരു പേര്. ഞാന് കണ്ടിട്ടുള്ളതില് വെച്ച് എന്നെ ഏറ്റവും പേടിപ്പെടുത്തിയ സ്ത്രീരൂപം ആനമറിയത്തിന്റേതായിരുന്നു. കയ്യില് വലിയൊരു ഭാണ്ഡവും, കീറിപ്പറഞ്ഞ മുണ്ടും, മുന്നോട്ടുന്തിയ പല്ലുകളും,പാറിപ്പറന്ന മുടിയുമായി ആനമറിയം നാട്ടില് ഓടിനടന്നു. കണ്ണില്കണ്ടവരോടെല്ലാം പിച്ചും പേയും പറഞ്ഞു. എല്ലാവരും അവളെ ഭ്രാന്തി എന്നു വിളിച്ചു.പുറത്തെ രൂപമായിരുന്നില്ല അവളുടെ ഉള്ളിന് എന്ന് ഞാന് മനസ്സിലാക്കാന് വൈകി. അക്കാലത്ത് എനിക്ക് പേടിയുള്ള ഒരേയൊരു ജീവി അവളായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ആ പേരുതന്നെ യക്ഷിക്കും ഞാന് സമ്മാനിച്ചു. കദളിച്ചെടികള് അതിനു സമ്മതം മൂളി തലയാട്ടി. ഓണക്കാലത്ത് നിറയെ പൂക്കള് എനിക്ക് നല്കി കദളികള് എന്റെ കൂട്ടുകാരായി. പൂക്കള്ക്ക് പകരം ‘ഉണ്ണിക്കുട്ടി’യുടെ ചാണകവും,അടുപ്പില് നിന്ന് ചാരവും ആരും കാണാതെ ഞാന് അവര്ക്കെത്തിച്ചു കൊടുത്തു. അങ്ങിനെ ഞാനും കദളികളും മറ്റാരുടേയും കണ്ണില്പ്പെടാതെ ഓണം കൊണ്ടാടി. ഒരിക്കല് പൂവിനായ് കൈനീട്ടിയപ്പോള്തിളങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളും,അതിനേക്കാള് തിളങ്ങുന്ന നാക്കുമായി അവന് എത്തിനോക്കി. എന്റെ പേടിച്ചരണ്ട മുഖം കണ്ട് കദളികള് ഒന്നായ് പറഞ്ഞു..” ഇവന് കുഞ്ഞനന്തന്. നോവിക്കാതിരുന്നാല് നിന്റെയും കൂട്ടുകാരന്.” പാലുകൊടുത്തു വളര്ത്തിയ പാമ്പ് തിരിഞ്ഞു കൊത്തിയെന്ന് കേട്ടു വളര്ന്ന മനുഷ്യന് എങ്ങിനെ പ്രകൃതിയുടെ ഈ തത്വം മനസ്സിലാവാന്!! കുഞ്ഞനന്തനെ ഞാന് അകറ്റി നിര്ത്തി. അതിന്റെ പിണക്കവും മനസ്സിലിട്ട് മഴയുള്ള ഒരു രാത്രിയില് വഴിയില് പതുങ്ങിക്കിടക്കുമ്പൊളാണ് അമ്മയുടെ കാല് അവന്റെ വാലില് തൊട്ടത്. അതിന്റെ വേദന ചെറുവിരലിലെ ഒരു മുറിവായ് അവന് തീര്ത്തു. കദളികള് പറഞ്ഞത് സത്യമെന്ന് അന്നാണെനിക്ക് ബോധ്യമായത്. ഓണക്കാലം കഴിഞ്ഞാല് തുരുത്തിനു വീണ്ടും പച്ച നിറമാകും. കദളികള് മെലിയും,തടിയ്ക്കും, കുഞ്ഞുങ്ങള് ഉണ്ടാകും. ഒരിക്കല് ഒരു കദളിക്കുഞ്ഞിനെ ഞാന് വീട്ടിലെത്തിക്കാന് ഒരു ശ്രമം നടത്തി. അപ്പോഴാണ് എന്നമ്മ [ അമ്മയുടെ അമ്മ] യുടെ വീട്ടില് അവധിക്കാലം ആഘോഷിക്കാന് കെട്ടും,കിടക്കയുമായി ഇറങ്ങുമ്പോള് പോലും മനസ്സില് അച്ഛനേയും,അമ്മയേയും പിരിയുന്ന വേദന തിങ്ങുന്നത് കദളിയുടെ കണ്ണില് ഞാന് കണ്ടത്.അവരുടെ ആ സാമ്രാജ്യത്തില് വേര്പെടുത്താനായ് ഒരിക്കലും കടന്നുകയറില്ലെന്ന് അന്നു ഞാന് തീരുമാനിച്ചു. ഇപ്പോള് ആ തുരുത്ത് അങ്ങിനെ അവിടെയുണ്ടോ എന്നെനിക്കറിയില്ല. എങ്കിലും ഒന്നറിയാം..എന്റെ ഓണക്കാലങ്ങളില് മറ്റെന്തിനേക്കാളും ഞാന് സ്നേഹിച്ചത് ആ തുരുത്തിനെയായിരുന്നു. അവിടത്തെ കദളിച്ചെടികളെയായിരുന്നു.. കുഞ്ഞനന്തനെയായിരുന്നു..ആനമറിയത്തെയായിരുന്നു. ഇന്ന് ആ ഓര്മ നിറയ്ക്കുന്നു എന്റെ മനസ്സില് ഒരോണക്കാലം..!!!
ഓണത്തിനു പതിവായി വീട്ടിലെത്തുന്ന ഒരതിഥിയുണ്ട്. “ചാത്തന്”!!
എന്താണ് ചാത്തന്റെ പെരെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. എല്ലാവരും ചാത്തനെന്നു വിളിക്കുന്നു. നരച്ച പുരികങ്ങള്ചുളിച്ച്, ആ ചുളിവുക്കള്ക്കു മീതെ കൈവെച്ച് ചാത്തന് നോക്കും..എന്നിട്ട് പല്ലില്ലാത്ത മോണകാട്ടി ചിരിച്ച് ഉറക്കെ ചോദിക്കും..“ആരാത്..?? കുഞ്ഞുമോളാണോ?? ഓണത്തിനു എന്താ ചാത്തനു മോളു തരിക??”ചാത്തന്റെ വരവ് പതിവായതിനാല് അച്ഛന് ഒരു മുണ്ടും,മുറുക്കാനും വാങ്ങി വെച്ചിരിക്കും. അത് രണ്ടുകയ്യും നീട്ടി വാങ്ങി ചാത്തന് മുറ്റത്ത് കുന്തിച്ചിരിക്കും. എത്ര പറഞ്ഞാലും വീടിനുള്ളിലേക്കോ എന്തിനു ഇറയത്തേക്കു പോലും ചാത്തന് കയറില്ല. പിന്നെ എനിക്ക് കോളാണ്. പല തരം കഥകള്..പാട്ടുകള്..പലതും ചാത്തന് തന്നെ ഉണ്ടാക്കി പാടുന്നവയുമാണ്. ഓലകൊണ്ട് വാച്ച്, പന്ത്,പമ്പരം..പാവ അങ്ങിനെ കാശ് കൊടുത്താല് കിട്ടാത്ത ഒട്ടനേകം കളിപ്പാട്ടങ്ങള് നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ചാത്തന്റെ വിരലുകളില് വിരിയും. ചാത്തനോടൊപ്പം പുറത്തിരുന്നാണ് അന്ന് എന്റേയും ഊണ്. ചാത്തന് ഉണ്ണുന്നത് കാണാന് തന്നെ നല്ല രസമാണ്. സമ്പാറും,ചോറും കുഴച്ച് വലിയ ഉരുളകളാക്കും. ഓരോ ഉരുളയും കയ്യില് ഒരു പ്രത്യേക താളത്തില് എറിഞ്ഞുരുട്ടി വായിലേക്ക്. പലപ്പോഴും അങ്ങിനെയുണ്ണാന് ഞാന് ശ്രമിച്ചുപരാജയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.എന്റെ ഗോഷ്ടി കണ്ട് ചാത്തന് പറഞ്ഞു..” കുഞ്ഞോളേ.. വല്ല്യ ആള്ക്കാരൊന്നും അങ്ങിനെ ഉണ്ണാന് പാടില്ല.അങ്ങിനെയൊക്കെ ഉണ്ണണത് ചാത്തനേപ്പോലുള്ളോരല്ലേ..” ഇന്ന് സ്പൂണും,ഫോര്ക്കും ഒക്കെ കൊണ്ട് സര്ക്കസ്സുകാണിച്ച് ഒരു കഷ്ണം ഇഡലി വായിലെത്തിക്കാന് പാടുപെടുന്ന ചിലരെ കാണുമ്പോള് ഞാനെന്റെ ചാത്തനെ ഓര്ത്തുപോകുന്നു. ഊണുകഴിഞ്ഞാല് ചാത്തന്റെ വക പാട്ടുണ്ട്.അതുകഴിഞ്ഞാല് ഇറയത്ത് തോര്ത്ത് വിരിച്ച് ഒരു മയക്കം. ഉറക്കം കഴിയുമ്പോഴേക്കും കപ്പില് ചായയുമായി അമ്മ എത്തും. ഗ്ലാസ്സില് ചായ കണ്ടാല് ചാത്തനു ദേഷ്യമാണ്. ‘കപ്പില് ഒറ്റ മോന്തിനു കുടിക്കണം’ അതാണ് ചാത്തന്റെ നിയമം. ചാത്തന് കപ്പ് എന്ന് ഞങ്ങള് ആ കപ്പിനു പേരുമിട്ടിരുന്നു. ചായ കഴിഞ്ഞാല് ചിലപ്പോഴോക്കെ ‘ ഇച്ചിരി ചോറു കൂടി തിന്നേക്കാം’ എന്ന് ചാത്തനു തോന്നും. അതും കഴിഞ്ഞ് ചാത്തന് യാത്രയാകും. യാത്ര പറയുന്നതിനു മുന്നേ ചാത്തന് മുണ്ടിന്റെ അറ്റം കൂട്ടിക്കെട്ടിയത് അഴിക്കും. ഞാന് കാത്തിരിക്കുന്നതും അതിനു വേണ്ടിയാണ്. മടക്കിക്കെട്ടിയ മുണ്ടില് നിന്നും കപ്പലണ്ടിമിട്ടായികള് എന്റെ കൈ നിറയെ !!മുറുക്കിച്ചുവപ്പിച്ച ചുണ്ടുകൊണ്ട് എല്ലാ നന്മകളും ആവാഹിച്ചെടുത്ത് നെറ്റിയിലൊരു ഉമ്മയും തന്ന് നടന്നകലുന്ന ചാത്തന്റെ രൂപം ഇന്നും മനസ്സില് മായാതെ കിടക്കുന്നു. ആ ഓര്മ പോലും നല്കുന്നത് മുഷിഞ്ഞ മുണ്ടിന്റെ കോന്തലയില് ശേഖരിച്ച് ചാത്തന് നല്കുന്ന കപ്പലണ്ടിമിട്ടായിയുടെ മധുരമാണ്.ഇന്ന് ഓര്ക്കുമ്പോള് മനസ്സിലാകുന്നു മാവേലിയെത്തുന്നത് ഇങ്ങിനെയൊക്കെയല്ലേ. മുടങ്ങാതെ എല്ലാ ഓണത്തിനും പലതരം കളിപ്പാട്ടങ്ങളും,പാട്ടുകളും,കഥകളും,കപ്പലണ്ടിമിട്ടായിയും മനസ്സുനിറയെ സ്നേഹവുമൊക്കെയായി എത്തുന്ന ചാത്തനല്ലാതെ എനിക്കാരാണ് മാവേലി???!! ഒരേയൊരു വിഷമം മാത്രം..ഞങ്ങളുടെ അമ്മുവിനു ഓര്മിക്കാന് ഇത്തരം മധുരങ്ങളില്ല..മാവേലിയില്ല.
ഓണം ഒരു സ്വപ്നമാണ്.സമൃദ്ധിയുടെ സ്വപ്നം.കള്ളവും,ചതിയുമില്ലാത്ത ഒരു നല്ല കാലത്തിനായുള്ള കാത്തിരിപ്പ്.വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ ഓണപ്പാട്ടുകാരേപ്പോലെ സമൃദ്ധമായ ഇന്നലെയുടെ ഓര്മയില് നിന്നുകൊണ്ട് വരാന് പോകുന്ന നാളേയ്ക്കു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പ്. ആ സമൃദ്ധിയും,നന്മയുമൊക്കെ എല്ലാ മനസ്സുകളിലേക്കും പെയ്തിറങ്ങട്ടെഈ ഓര്മകളോടൊപ്പം.
12 comments:
ചാത്തനും,കദളിപ്പൂക്കളും നിറഞ്ഞുനിന്ന എന്റെ ഓണക്കാലങ്ങള്..ഒരു ഓര്മ്മക്കുറിപ്പ്.
ഓര്മക്കുറിപ്പുകള് നന്നായി. കുറിപ്പ് അവസാനിപ്പിക്കുമ്പോള് കുറിപ്പിലുടനീളം വാണി പറഞ്ഞകാര്യം മാത്രം എടുത്തെഴുതിയില്ല. ഒരു തരത്തില് നന്നായി. പ്രകൃതിയിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്താന് വീണുകിട്ടുന്ന അവസരമായിരുന്നു ഓണം. അതാണ് ഈ കുറിപ്പിനെ എന്റെ ഓണത്തോട് ചേര്ത്തുനിറുത്തുന്ന പ്രധാന കാര്യം.
വഴിനീളെ കാട്ടുപൂക്കളുടെ നിറം വിരിയുന്ന കാലമാണത്. നെല്പാടങ്ങല്ക്കുമീതെ പകല് വെയിലില് പോലും പൊന്നുരുകിവീഴും. മഴയൊഴിഞ്ഞ് എന്നാല് വെയിലിന്റെ വേവലാതികളുമൊഴിഞ്ഞ് ദിവസങ്ങള് സൌമ്യതാളത്തില് നിങ്ങും. നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന തെളിനീരില് പുഴ കാരുണ്യവതിയാകും. പഠനസഞ്ചിയുടെ ഭാരമില്ലാതെ നാട്ടുവഴികളിലും നടവരമ്പുകലിലും അലയാനും ആവലാതികളില്ലാതെ ആറ്റുനീരില് ആണ്ടുകിടക്കാനും ആവുന്ന ഒരേ ഒരുകാലമാണത്. (വേനലില് പുഴയില് അഴുക്കുപൊന്തും. തരിശായിക്കിടക്കുന്ന പാടം മനസ്സില് ഉള്ള ഉത്സാഹം കൂടി ചോര്ത്തിക്കളയുകയേ ഉള്ളൂ).
കളികളും കള്ളത്തരങ്ങളിലും പകല് തീരുമ്പോല് രാവില് നിലാവിലായിരുന്നു ഊഞ്ഞാലാട്ടം. മിക്കപ്പോഴും ഒറ്റക്ക്.
മുതിര്ന്നുപോയതില് വ്യസനിക്കുന്നു ഞാന്...
ഓണാശംസകള്.. അമ്മുവിനു കൊടുക്കാനാകുന്നതൊക്കെ കൊടുക്കൂ. ജീവിതത്തിന്റെ അനിവാര്യമായ നഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കേണ്ട നേരമായിട്ടില്ല അവള്ക്ക്. നൊസ്റ്റാള്ജിയകള് കുത്തിവയ്ച്ച് വേദനിപ്പിക്കണ്ട.
ഓണത്തിന്റെ ഓര്മകളെ മനോഹരമായി എഴുതിയിരിയ്ക്കുന്നു. നൊസ്റ്റാല്ജിക് ആകാന് വീണു കിട്ടുന്ന ഇത്തരം അവസരങ്ങള്പോലും ഒരു ഭാഗ്യമല്ലെ?
നമ്മുടെയൊക്കെ മക്കള് തവി ഒരു ആയുധമായി മുദ്ര കുത്തുന്ന കാലം വിദൂരമല്ല [കവി..കവി;)].
ഓര്മ്മകള് എന്നും മനസ്സില് പച്ചപ്പ് നല്ക്കും, പ്രത്യകിച്ചും ഈ ഓണനാളില്.
ഓണാശംസകള്.............
എന്നത്തേയും പോലെ മനോഹരമായ ഒരു ഓര്മ്മക്കുറിപ്പ്...വായനയിലുടനീളം ഞാനാ കാലത്തിലൂടെയും, ആ വഴികളിലൂടെയും നടന്നു.ഭാഗ്യമാണ് ഇതുപോലെയുള്ള ഓര്മ്മകള് ഉണ്ടാവുക എന്നത്.അഭിനന്ദനങ്ങള്.
നല്ലോരോണക്കാലത്തിന്റെ സര്വ്വൈശ്യര്യങ്ങളും നേരുന്നു .
തത്ക്കാലം അമ്മുവിനായി ഓണക്കോടിയും ഓണസദ്യയും കൊടുക്കൂ.
:)
നല്ലൊരോണം ആശംസിക്കുന്നു.
ചേച്ചി... വളരെ നല്ല എഴുത്ത്.
നല്ല ജോലിയുടേയും പണത്തിന്റേയും പിറകേ പാഞ്ഞ്, ഇങ്ങനെയുള്ള അനുഭവങ്ങള് നമ്മള് തന്നെയല്ലെ പുതിയ തലമുറയ്ക്കു നിഷേധിയ്ക്കുന്നത് എന്നൊരു തോന്നല് !!!!!!!!!.
നാട്ടില്ത്തന്നെയുള്ള എന്റെ കുഞ്ഞനിയന്മാരും അനിയത്തിമാരും ഓണം ആഘോഷിയ്ക്കുന്നതു ഞങ്ങള് കുട്ടികളായിരുന്ന കാലത്ത് ആഘോഷിച്ച പോലയേ അല്ല. പക്ഷെ അവര് അവരുടെ രീതിയില് അത് ആസ്വദിയ്ക്കുന്നു. ഭാവിയില് അതിനെപ്പറ്റി ആലോചിച്ച് അവരും നൊസ്റ്റാള്ജിക് ആകുമായിരിയ്ക്കും...
ചിലപ്പൊ അമ്മു, അമ്മയുടെ പ്രായമെത്തുമ്പോള് പണ്ടത്തെ ഓണത്തിനെപ്പറ്റി ഓര്ത്ത് ഇതേപോലെ ഒക്കെ ചിന്തിയ്ക്കുമായിരിയ്ക്കും...
ഞാനിതുപറയാന് കാര്യമെന്താന്നുവെച്ചാല്, വീട്ടില് അമ്മ അമ്മയുടെ കുട്ടിക്കാലത്തേയും ഓണത്തേയും പറ്റി വാതോരാതെ സംസാരിയ്ക്കും. എന്നിട്ട് നിനക്കതൊന്നും കിട്ടീല്ലാല്ലോ എന്നു പറയും... എനിയ്ക്ക് കിട്ടിയതൊന്നും എന്റെ അനിയന്മാര്ക്ക് കിട്ടുന്നില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാനും പറയും.
നല്ലൊരോണം ആശംസിയ്ക്കുന്നു.
ഇത്രക്കു സമ്രദ്ധമായ ഓര്മ്മകളുന്ണ്ടവുന്നതു തന്നെ ഭാഗ്യം. അമ്മുവിന്റെ ഓണത്തിനു പഴയ നിറങ്ങള് ആവശ്യമുണ്ടൊ? ടി.വി യിലും ചിത്രങളിലും തെളിയുന്ന് പുഞ്ചിരിയും കൊലാഹലങ്ങളും ആവാം ഈ തലമുറക്കു ബാക്കിയാവുന്നത്. ഓണം, വിഷു, ക്രിസ്തുമസ്…അതൊക്കെ ഓരോ കാലത്ത് ഓരൊ ഉടുപ്പിട്ടു വരുന്ന നമ്മുടെ കുഞു വരങ്ങളാവാം…വലിയ വേദനകള്ക്കിടയിലെ ചെറിയ സാന്ത്വനങ്ങളാവാം…അമ്മുവിനും ഒന്നും നഷ്ട്മാവില്ല…കേട്ടറിവുകളും, കണ്ടറിവുകളും, സ്വപ്നങ്ങളും ഒക്കെ ചെറ്ന്ന് ഒരു പുതിയ രസക്കൂട്ട്…അത്ര തന്നെ..! ഫ്ലാറ്റിനു പുറത്ത് തട്ടിക്കുട്ടിയ പൂക്കളം മോന്റെ കണ്ണില് വസന്തം വിരിയുക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടുണ്ട്…പൂക്കളന്വേഷിച്ചു നടന്നിട്ടില്ലാത്ത ഈ അമ്മക്ക് അതായിരുന്നു ഏറ്റവും നല്ല ഓണം. Campus ലെ ഓണക്കളികളുടെ തിളങുന്ന നിറങ്ങളും ലൊട്ടുലൊടുക്കു പരിപാടികളും ഒക്കെയാണ് എന്റെ ഓണ സമ്രുദ്ധി…ഒരു സ്നേഹബലിയുടെ ഓര്മ്മയക്ക് ഇത്രയും ധാരാളം അല്ലെ..?
ചേച്ചീ...
നല്ല ഓര്മ്മകള്...
ഓണ സ്മരണകള് എന്നും നില നില്ക്കട്ടേ...
:)
എന്റെ ഓര്മകളിലേക്ക് എന്നെ വീണ്ടും കൊണ്ടുപോയതിനു നന്ദി
....എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്ക് നഷ്ടമാകുന്നല്ലോ എന്നോര്ത്ത് ഞാന് വേദനിക്കുന്ന മനോഹരമായ എന്റെ കുട്ടിക്കാലം ....അത് മനോഹരമായി പകര്ത്തിയതിന് ഒരായിരം നന്ദി..
Post a Comment